Анас ибн Малик (р.а) айтады: «Расулаллаһ (с.ғ.с) дәуірінде Алқама есімді жігіт бар еді. Ол өте ынталы, көп садақа беруші еді. Бір күні науқас болып, науқасы күшейді. Әйелі Пайғамбарға (с.ғ.с) ерінің өлім халінде екендігінен хабар бермекші болып елші жібереді. Сонда Пайғамбар (с.ғ.с) хазреті Билал, Али, Салман және Омарға: «Алқаманың қалін біліңдер», – дейді. Олар барса Алқама шынында тілін кәлимаға келтіре алмай жатыр екен. Билал Пайғамбардың (с.ғ.у) алдына бұл жағдайдан хабар беруге келеді. Пайғамбар (с.ғ.с): «Оның ата-анасы бар ма?», – деп сұрайды. Ол жердегілер айтты: «Әкесі өлген, бірақ қарт анасы бар», -деп. Пайғамбар (с.ғ.с) Билалға: «Ей, Билал, анасының алдына бар. «Егер қуатты болсаңыз, Расулаллаһтың алдына барыңыз. Егер шамаңыз болмаса отыра тұрыңыз, алдыңызға Расулаллаһтың өзі келеді, – деп айт», дейді. Билал барып, бұл хабарды жеткізеді. Анасы: «Жаным Расулаллаһқа құрбан, мен баруға тиістімін», деді және қолына таяғын ұстап Пайғамбарымыздың (с.ғ.с) хұзырына кірді. Пайғамбарымыз (с.ғ.с)  айтты: «Маған турасын айтыңыз, өтірік айтсаңыз Алла Тағаладан маған уахи келеді. Алқаманың қалі қалай еді?». Анасы: «Ей, Расулаллаһ, намаз оқиды, ораза тұтады, көп садақалар береді, оның берген садақасының өлшеуін білмеймін, санағын да». Расулаллаһ айтты: «Сіздің балаңызбен мәмілеңіз қалай еді?». Анасы айтты: «Ей, Расулаллаһ, мен оған қапамын». Расулаллаһ: «Не үшін?» – деп сұрады. Анасы айтты. «Ол әйелің менен жоғары қоятын, оған құлақ салып, маған құлақ салмайтын еді». Сонда расулаллаһ: «Анасының ашуы ұлын Алладан басқа тәңір жоқ деп куәлік беруінен тосыпты», – деді. Сосын Билалға: «Көп отын жиыңыз, Алқаманы өртейміз», – деді. Анасы: «Ей, Расулаллаһ, ұлымды, жүрегімнің жемісі,көз алдымда өртейсіңдер ме? Бұған жүрегім қалай шыдайды?» – деді. Расулаллаһ: «Ей, Алқаманың анасы, Алланың азабы ауыр және мәңгі. Жаным қолында болған Аллаға ант, егерде сіз ұлыңызға ашулы болады екенсіз, оның оқыған намаздары мен берген садақалары пайдасыз», деді. Сол кезде Алқаманың анасы қолын көтеріп: «Ей, Расулаллаһ, жалғыз Алланың елшісі болған сізді және төңірегімдегілерді куә етіп айтамын, Алқамаға разы екендігімді», – деді. Расулаллаһ Билалға: «Ей, Билал, Алқаманың алдына барып қарашы, «Лә илаһа иллаллаһ» деп айта алды ма екен? Алқаманың анасы Пайғамбардан ұялып, жүрегінде болмаған нәрсені айтқан шығар» – деді. Хазреті Билал оның үйіне барып: «Ей, адамдар, Алқаманың анасының ашуы Алқаманың тілін шаһадат кәлимасын айтудан тосқан екен, енді разы болғандығы үшін тілін босатып жіберді», – деді. Ол сол күні қайтыс болды. Сосын Расулаллаһ оның үйіне келіп, жууға және кебіндеуге бұйырды, жаназа оқыды. Кейін қабірдің шетінде тұрып: «Ей, муһажир және аңсарлар, кімде-кім әйелін анасынан жоғары қойса, Алланың лағынеті болады және оның фарз-нәпіл ғибататтары қабыл болмайды», – деді.

Бұл оқиғадан біздің ұғатынымыз көп. Бізді жас сәби кезімізден астымызды тазалап, ауызымызға барын тосып, «қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқыттырмай» мәпелеп өсірген анамызды құрметтей алмасақ, өзгелерді қалай құрметтейміз. Сондықтан бізді жоқтан бар еткен Құран Кәрімде де: «Сен маған және ата-анаңа шүкір ет» («Лұқман» сүресі, 14-аят) делінген.

Дайындаған:

Қарағанды қалалық №1-мешітінің

наиб имамы Мұсағали Аясұлы