Таңғысын өте салқын еді. Оқу ақысын төлеу үшін ұсақ-түйек заттар сататын жас Зәкір суықта тоңып, әбден ашығып қалды. Жақын тұрған үйден тамақ сұрап ішпекші болады. Бірақ есік қағып, жас әйелден именіп қалған бала тек бір стақан су сұрайды. Бірақ әлгі әйел баланың ашығып қалғанын біліп, оған үлкен стақанмен сүт береді. Сүтті ішкен бала: «Қанша төлеуім керек?»-деп сұрайды. «Ештеңе төлемей-ақ қой. Анам бізді жақсы істеріміз үшін ақы алмауға үйреткен»-дейді үй иесі. Сонда бала Зәкір: «Онда мен сіздің жақсылығыңыз, қайырымдылығыңыз үшін сізге дұға қыламын» - деп, кете барады.  Бұл кезде оның қарны ғана тоймаған еді. Оның Алла Тағалаға деген сенімі де күшейе түскен-ді.

Арада жылдар өтеді. Ауыл өзгереді.  Әлгі әйел қартайып, дертке шалдығады. Жергілікті дәрігерлер ауырған әйелге көмектесе алмай, қалаға орталық ауруханаға жібереді. Сол кезде дәрігер Зәкір консультация үшін арнайы шақырылады. Ауыр дертке шалдыққан әйелдің қай ауылдан келгенін естігенде ойға қалады. Әйел жатқан палатаға келгенде бір кезде өзіне сондай мейірімді болған жанды таниды. Өз бөлмесіне қайтып келген дәрігер, сол сәттен бастап әйелге ерекше көңіл бөліп, айығуына бар күшін салады. Біраз уақыттан кейін аурудың беті қайтып, науқас айығады. Ауруханадан шығар кезінде қызметкерлер ем-домның ақысы жазылған конвертті әйелдің қолына ұстатады. Ауыр дертінің оңайлықпен жазылмағанын сезген әйел, оның ақысының да қымбатқа түсетінін ойлап қамығады. «Бісмілләсін» айтып конвертті ашқанда: «Бір стақан сүт үшін ақысы толықтай  төленді»-деген жазуды және дәрігер Зәкірдің қолын көреді.

Мұны оқыған әйел бір кезде өзі сүт берген  аш-арық баланы есіне түсіріп, қуаныштан көз жасына ерік беріп:  «Мыңда бір рахмет саған Мейірімді Алла Тағала! Сен мейіріміңді адамдардың жүрегіне ұялатқансың! Сенің мейірімің шексіз»-деп ұзақ мадақ айтқан екен.