Алланың қалауымен бір тамшыдан адам өмірге келеді. Көктем шыға табиғат жасанып, ұйқысынан оянады. Сол сияқты, кез-келген іс Алланың қалауымен жүзеге асады.

Біз бір ауылдың бір жер телімінің астығымен күн көргенін естіп, соғыс уақытында жоқшылыққа салынбай шүкірлікпен ғұмыр кешкен ата-әжелеріміздің әңгімесін тыңдап, ұзақ уақыт ораза ұстап бір стақан су мен бірнеше құрмаға қанағат қылған сахабалар туралы оқып таңқаламыз. Адам төзгісіз жағдай сияқты. Шынында адам басына түссе бәріне көнеді. Қазақ «басқа түссе баспақшыл»-деген.

Бүгінде біздің үйімізде ішер ас, киер киім, техниканың түр түрі жеткілікті. Бір үйде қос көлік, бір баланың басында қос телефоннан бар. Бірақ біз разылық таныта бермейміз. Разы болған күнде де жанымыз тыныш емес. Біз бұны экологиямен, экономикалық тұрақсыздықпен, жұмыссыздықпен ақтаймыз. Шынайы себептен басқаның бәрін сылтау қыламыз. Неліктен? Себебі біз Алланың разылығынан алыстап барамыз. Себебі сеніміміз әлсіз. Қайырым жоқ. Дін, шариғат, Пайғамбар, иман туралы біліміміз саяз. Ал, бірнешеуміздің басымыз қосылса саясат, экономика, несие туралы сағаттап әңгіме өрбітуге бармыз.

Шынында, Алла Тағала адамды өзінің назарынан шеттетсе, оның көзі мен ақыл-есін алады. Біздің ортамыздағы қазіргі жағдай осы емес пе? Ақшаның жетпейтіндігі, жоқшылық туралы жырлағанда жақ талмайды. Тамаққа тапқан ақшаға аса қажет болмаса да қымбат телефон аламыз. Алла мен Оның әділдігі туралы ұмытқан әлемде дау-жанжал өршиді, құндылықтар әлсіреп, адам құқығы тапталады. Біз бүгін Алла берген нығметтердің ішіндегі ең құндысы - уақытты жоғалтудамыз. Әл-Фуркан сүресінде: «Ол – сендерге түнді қорған, ұйқыны-демалыс, күнді-тіршілік етуші»-делінген. Келген қонақпен түннің бір уағына дейін ішімізде жиналып қалған бар әңгімені айтамыз, сағаттап телефдидардың алдында отрып футбол көреміз, ғаламтордан бас алмаймыз. Сөйтіп кеш ұйықтап, кеш тұрып, ең қайырлы уақыт – таңғы уақытты жоғалтамыз. Сөйтіп таң намазын өткіземіз, Алла Тағала таң мезгілінде жер бетіне шашатын ырыс-несібеден құр қаламыз. Содан кейін жоқшылық туралы біз айтпағанда кім айтсын?

Айлықты көп алмасақ, ұйқыны күнде қандырмасақ, тамағымыз тоқ, көйлегіміз көк болмаса төзбейтін сияқтымыз. Күніне бір-екі сағаттап өзгелерді сөз қылмасақ тамағымыздан ас өтпейді. Неліктен? Нәпсінің бізді билегенінен. Барлық адам нәпсіге бой алдырмауы керек деген сөз емес бұл. Пендеге қателесу, нәпсіге бой алдыру тән. Бірақ оны шектеу, өзіңді тыю, өз-өзіңді тәрбиелеу деген дүниелер бар. Осы арада мынадай сұрақ туындайды. Бізді не билейді? Ашу? Нәпсі? Жалқаулық? Және біз оны жеңу үшін амал жасап жүрміз бе? Әлде күн сайын Алланың разылығы мен нығметін жоғалтып жүрміз бе?

Қарағанды облыстық орталық мешіті

Әмина Омарова