Бір қария мешітке намаз оқу үшін келе жатады. Әбден қартайған, әлі жоқ. Жолда екі рет құлап қалады. Сонда да қайтпай, қайткенде де намазға үлгеріп, Алланың разылығын алу үшін жүріп келеді. Бір кезде, қайдан сап ете қалғаны белгісіз бір бала кеп, қолтығынан демеп: — Мен сізге көмектесейін. Жүріңіз, — деп жетектей жөнеледі. Қарияның жүрісі өніп, жағдайы түзеліп, жаны кіріп қалады. — Рахмет, балам! Өркенің өссін! Алла сауаптан жазсын саған. Кімнің баласысың, шырағым?! – деп мейірлене әңгімеге тартады. — Мен шайтанмын, — дейді бала. Қария шошып кетеді. Сосын таң қалып: — Онда, неге маған көмектесіп келесің, — дейді. — Сенің Аллаға жан жүрегіңмен беріліп, осынша ауыр хәлде болсаң да мешітке барсам деген ниетің үшін Алла саған жәннат сыйламақ. Сен жолда екі рет оңбай құладың. Енді сүрінсең — өліп кетуің мүмкін. Өлсең – жәннатқа кетесің. Сондықтан мен сенің бұл күйіңде өлуіңе қарсымын. Жер басып, жүре тұрғаның жақсы. Әйтеуір бір қате қадам жасап, күнәлермен былғансаң – тозаққа лайық болып қаласың. Сол үшін мен бұрынғыдан да қатты жұмыс жасауым керек. Абайла! Құлап қалма! – депті.