Ысқақ қажы ұзақ жасап, 1948 жылы 92 жасында пәниден өтті. Бабамыз білімділігімен, көріпкел әулиелігімен ағайын арасында ғана емес, төңірегіндегі іргелес елдердің барлығына, алыс-алыс аймақтарға да даңқы жайылған шарапатты адам болған. Ол кісінің бүкіл өмр жолын, халқына жасаған қызметін толық білмегенімен, көзінің тірісінде өзіміз көрген, ел аңыыз қылып айтып жүрген қасиеттерінен ойымызда қалған мына төмендегі деректерді келтірейік.

         Қажы бабамыздың шарапатты адам болуы – анасының әулие адам болуынан деп айтатын. Анасы әз-Тоқсанбай Таманың бір әулие адамының қызы, не қарындасы болса керек. ӘЗ-Тоқсанбайдың әулиелік қасиеті жайлы Тама елінде аңыз болып айтылған көрінеді, бірақ ол кіміден де біздің ұрпаққа жеткен мәліметтер жоқ. Шу бойын жайлап отырған Тама елін Үйсін елінің қарақшылары торып, малын айдап әкетпекші болған. Олардың бұл әрекетін ел естігенімен оларға қарсы тұрарлық қауқарлық болмайды. Ауыл шағын, әрі азаматтардың бытыраңқы кезі болса керек. Содан ауыл ақсақалдары ба сқосып, ақылдасып, қарсы тұрар дәрмен жоқ болғандықтан әз-Тоқсанбай әулиеге келіп, жағдайды айтып, « Әулием, сен Аллаға сиынып, шарапатыңмен бір дәрмен жасамасаң, мына елің  алдындағы малынан айрылғалы тұр» деп өтініпті.

         Әулие ауылдың малын шашау шығартпай бір алаңға жинатады да, өзінің дұғасын оқып отыра береді. Жау қолынан ештеңе келмепті. Ауылға жақындаған кезден бастап, қалың тұманнан адасып, келген жағына қайтадан шығып кеткен екен.

         Әз болған Тоқсанбайдың екі көзі,

         Керемет десеңізші әулиені.

         Ел-жұрты сасқан кезде қарақшыдан,

         Қашырған қанша жаудан жалғыз өзі,-деген өлең жолдары сол оқиғаға байланысты ел арасында сақталған ғой.

         Осындай, шарапат қажының анасында да болған тәрізді. Оны мына мысалдан көруге болады. Ысқақ қажыны ел арасында «өліп-тірілген әулие» деп атайды. Ол оқиға былай болған. Бабамыз жастайынан ауыл молдасынан оқыған. Оқуға өте зерек. 12-13 жасынан бастап намаз оқып, ораза тұтқан. Діни кітаптарды жинап, көп оқитын болған. Мұны анасы қадағалап отырған, баласының иманжүзділігіне мейірімін төккен екен. Бір күні кенеттен баласы ауырмай-сырқамай қайтыс болады. Ағайын-туыс, ел-жұрт жиналып көңіл айтады. Соңынан о дүниелік болған баланы  ақ жауып, арулап қоймақшы болады. Содан анасы былай депті: «Қадірлі ағайын, ел-жұртым, оы баланы дүниеге алып келген анасы мен ғой. Алланың маған көрсеткені шын болса, мен осы баламнын күдер үзе алмай отырмын. Маған үш күн рұқсат беріңіздер, мен баламның жанында өзім ғана болайын. Егер, осы мерзімде тірілмесе, ризалығыммен Алланың ақ жолына табыс етемін». Ел сыйлы ананың сөзінен аса алмай, құп көреді. Ана үй маңына ешкімді тақатпай, баласының қасында болады. Екі күн толық өтіп, үшінші күннің таңы жаңа қылаңдап атқан кезде бір қыбыр естіледі. Одан кейін, кәлимаға тілін келтіріп, анасы жастап қойған Құран Кәрімді оқи бастаған баласымен тідесіп, Алланың рахымна ризашылығын айтып, қуанышын жақындарына жариялаған екен. Міне, өліп-тірілген әулие атануының сыры осында жатса керек. Бабамыздың ел алған тәлім алған молдасы Тама қырықбойдақ атасынан Алдаш молда деген кісіс болыпты. Шәкірті өте зерек, әрі сабаққа кешігуді білмейтін өте ұқыпты болыпты. Осы жақсы қасиетін ұнатқан молда өз атымен атамай, «Ә, Мезгілбайым, келдің бе?» деп, «Мезгілбай» атап кетіпті. Өзі ұлғайған кісі екен. Қайтыс болар алдында, былай деп өсиет қалдырыпты. «Егер мен о дүниеге кетер болсам, менің жаназа намазымды Мезгілбайым шығарсын». Шәкірттік кездің өзінде, әсіресе өліп-тірілуден кейін  бойынша әулиелік қасиеттер байқалады. Бірде екі ауылдың арасына бір байтал мініп келе жатады. Уақыт кешкіріп қалған кез екен. Бір ши­­леуіт жерге жақындағанда алдынан жылтылдап жанған от сәулесі кө­рінеді. Жақындай келе қараса, қыз бейнесінде ойнақ салып жүрген бір топ шайтан болып шығады. Өзі де ті­тіркеніп қалады, ал астындағы байталы шыңғырып үрке жөнеледі. Осы бір қарбалас кезде көзіне Таманың атақты Сарыбас мергені елестеп, қолындағы мылтығымен атып-атып жібергендей болады. Лезде жаңағы шайтандар да жоқ болып кетеді, астындағы ат та ты­нышталады.

Жас жігіт жиырма жасында Ақ­мола-Қараөткел қаласына Арқаның кіре­­кештеріне ілесіп жетеді де, Ақ­мола уезінен Меккеге баратын он екі адамның бірі болып тіркеліп, сол топпен айлап жүріп, Меккеге ба­рып, парызын өтеп, қажы болып қай­­тады. Ол қажылық сапардан орал­­ған соң үнемі діни кітаптарды оқып, бі­лімін тереңдетумен болған. Ту­ған-туысқандарының өз ауқаты өзіне же­терлік болғандықтан дүние ісіне, күн­­делік күйбең тірлікке аралас­пай, бір­жола діни жолға ден қойған. Қа­жы­лықтан кейінгі дін жолына бір­жола бет бұрған ұзақ жылғы өмірі ел арасында өтіп, халыққа тигізген ша­пағаты арқасында ауыл ішінде ғана емес, аймаққа белгілі, қасиеті мол әулие адам ретінде танылады. Ол кездерде ел ішінде ауруға шалдыққан кі­сіні аты шыққан әулие, шарапатты адамға оқытып, не мазарына түнетіп емдейтін болған. Ысқақ қажының алғашқы абыройының артуы осы аурулардың бұл кісінің алдынан құлан-таза сауығып қайтуынан болса керек. Қарақұрт, жылан шағып, олар­дың уынан зардап шеккен адамдарды әкелгенде дұғаны оқу арқылы бір күнде жазып шығарады екен. Әсіресе елірме, жын шалықтаған нау­қастарды тым алыс-алыс жерлерден де әкеліп емдеткен. Жынданып кеткен, ауруы әбден асқынған адамдардың өзін бір­неше күн оқу арқылы дұғаның кү­шімен қайтаратын болған. Ал бұл кі­сінің әулиелік қасиеті кейде осындай ауруларды жазу кезінде арта түскен. Талай ұстамалы ауру адамдарды қол-аяғын байлап, қажы үйіне әкеліп, оның босағасын аттай бергеннен-ақ ешбір дұға оқылмай қажыға тәуеп етіп, «жаздым-жаңылдым» деп жалбарынып жазылып кеткендері қаншама?! Қажы ұлғайған кезде, оның атақ-даңқының төңірекке жайылуына байланысты оған түрлі аурулармен келіп түнеушілер, әсіресе перзент іздеген әйел­дер көп келген. Олардың бірі ауруынан айықса, бірі перзентті болып бала сүйіп, атайға қайта оралып, алғысын жаудырып, батасын алып қайтатын болған. Қажының әулиелігін дәлелдейтін ауыл ішінде мысалдар көп. Ауыл ішінде шақырған жерлерде, басқа жаққа арнайы шақырумен барған жерлерінде ол кісіге тартылған тағамның адал, арамын алдына келгенде ажыратып, арам тамақтарды ішуден бас тартып зікір салады екен. Мысалы, қасқыр тартқан малдың еті, ұрлықтан келген малдың еті, арам бауыздалған малдардың етін бірден сезіп, табаққа жақындамай, зікір салып шегініп ке­теді екен. Сол сияқты өзіне арнайы тү­неу үшін алыстан ат сабылтып іздеп келе жатқан науқас адамдарды күні бұрын біліп, үйдегі келін-кепшіктеріне ескерту жасап, оларға әзірлік жасатып отырған.