Айтуын айтыпты-ау қадірлі Зейнеп апамыз. Бірақ бұл үдерісті тоқтататындай не шара бар, кім біледі? «Көрген жұрт мұныңа не дейді?» дейтін табиғи «ұятқа шақыру механизмі» де жоқ қазір. Құры эмоцияға берілмей, ақылға салып, ой жүгіртіп көрейікші...
«Осы апай-ақ ақыл айтқыш» деп мені жаратпай сынайтындардың бір жанды жері – шалбар. Кәдімгі еркек кіндіктің бұрынғы меншігін айтам. Бір байқағаным, денені жалаңаштау, үнемі шалбар кию ұрғашының мінез-құлқын, жүріс-тұрысын, қимыл-қозғалысын өзгертпей қрймайды екен. 

Бұл күнде әйел қауымы түгел шалбарланып болды десем, өтірік емес. Жасы да, егдесі де, арық-семізі де, шашы аппақ қудай, құйқасы көрініп тұратын әже де жарассын-жараспасын тайлы-таяғы қалмай жарысып жүр. Бұрын «қазақтың қазақ болмысын сақтап отырған ауыл» деп көңілге тоқ санайтын едік, енді сол ауылдың өзі көйлекті менсінбейтін болыпты.

Зейнеп Ахметова. «Бабалар аманаты» кітабынан